Het was het najaar van 1986. Ik was 9 jaar en wandelde elke dag na school richting oma. Tijdens deze kinderlijke versie van een pendeltocht doorkruiste ik een intussen lang verdwenen stadswinkelcentrum. Eén van de kleinste winkeltjes was een platenzaak genaamd Studio Disc. Klein, zonder ramen en vooral vele bakken vol met platen van artiesten die ik vooral herkende van Countdown op Veronica en Avro’s Toppop. Retrospectief bleek het hebben van een oudere zus en broer de meest formidabele toegangspoort tot het fenomeen genaamd muziek, zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van helden als Ad Visser en Adam Curry.

Buiten aan het winkeltje hing een wit bord met een kopie van een platenhoes met daarboven in grote letters: “LP VAN DE MAAND”.

LP, elpee of gewoon “plaat” was toen nog een gekend begrip dat niet heel lang daarna bijna zou uitsterven om intussen vreemd genoeg weer helemaal terug te zijn. De plaat in kwestie was “Notorious” van Duran Duran en mijn eerste zakgeld in de vorm van 300 Belgische Franken slash 15 Gulden omgerekend 7,50€ ging er aan op. Dat exemplaar, mijn allereerste plaat, heb ik nog altijd. Is het nostalgie of was die gewoon enorm goed? Ik denk eerder het laatste. Jaren later zou Wikipedia me vertellen dat het een combinatie van funk, rock en new wave was. Allemaal termen die de lading der muzikale smaak prima dekt.

Ik bleef de groep volgen en uiteraard breidde de interesses gedurende de jaren verder uit, gaande  van onder meer Britpop, grunge tot EDM. Golven van muziekstromingen vlogen voorbij. Maar gaandeweg kostte het steeds meer moeite om benieuwd of verrast te worden bij een nieuwe band en bleef ik vaker plakken bij eerder werk van bands als Depeche Mode, Doe Maar, The Police en consoorten.

Maar dus niet zo met Duran Duran. Intussen zijn we bijna dertig jaar later en al duurt het soms een eeuwigheid, om de zoveel jaar verschijnt er nieuw materiaal. Wachten duurt soms lang, het genieten is des te korter. Dat geldt voor zoveel dingen en ook voor muziek. Dus nu met de meest recente release van enkele maanden terug, het album Paper Gods, besloot ik om deze gelegenheid met de grootste voorzichtigheid aan te pakken. Doseren. Rantsoeneren. Kortom: voorzichtig omgaan met het geschenk genaamd “waardevolle nieuwe muziek”.

Ik maakte vervolgens en afspraak met mijn innerlijke gulzigheid: slechts om de twee weken beluister ik een nieuwe track. Deze voeg ik dan telkens toe aan een afspeelmapje op mijn muziekspeler en zo ontwikkelt het album zich op een totaal andere manier.

Het kost wel wat moeite en een beetje tijd, maar tot nu is de beloning al groot. Waar elk normaal mens de plaat intussen al van voor tot achter kent, geniet ik toch al van de nieuwe muziek én heb ik nog een zee van ontdekkingen voor de boeg. Tel uit die winst: een 15-tal tracks, te verspreiden via het mechanisme “één nieuwe om de twee weken”? Maanden aan een stuk puur genot en dit door één albumpje!

Deze TIP is uitgesteld genieten versie 2.0,  zelfs editie “the next level” dus ze helemaal voor mezelf houden zou simpelweg gewoon gemeen zijn en daarom deel ik ze graag. Het is een tip die ganse perioden overbrugt en precies nu kan dit net zo waardevol zijn. Men mag dezer dagen wel voorzichtig van een nazomertje spreken, de koude komt sowieso dus schaf gewoon wat nieuwe muziek aan en doseer.

Voor je het weet is het weer lente.

Dit artikel verscheen eerder op Hard//hoofd als TIP: Doseer alle mogelijke gelukjes

facebook0