Stel dat je er echt maar ééntje mag uitkiezen, wat wordt het dan?
In menig gesprek komt dat zinnetje wel eens voor. Lievelingsdrankje, leukste vakantieplek, lekkerste gerecht, beste film of serie maar onder gamers …. wat is voor jouw favoriete game ooit?
Vaak gaat het dan niet eens over perfecte graphics of een soundtrack die je omverblaast. Ook niet om de moeilijkheidsgraad of uitbreidingsmogelijkheden. Om wat dan wel? Voor mij zijn het de zalige herinneringen die gepaard gaan aan het gebeuren van de gameplay. Puur het spelplezier dat op zich een beleving is, aangestuurd door een paar stukjes soft- en hardware die steeds opnieuw unieke werelden vol fantasie en inlevingsvermogen kunnen creëren.
Flasback naar 1990. De werelbeker voetbal vond plaats in Italië, nieuwe voetbalhelden als Salvatore Schillaci en Roberto Baggio werden onsterfelijk en in de wereld van home computers zorgden merken zoals Commodore en Atari nog voor één en al diversiteit. Eén van de systemen was de Commodore Amiga, met name de good old Amiga 500 reeks: een beest van een machine met ingebouwd keyboard, diskettelezer, een CPU van 7Mhz en 512kb RAM.
Dat jaar verscheen een game dat sindsdien voor altijd bovenaan mijn all time favorite lijstje zou prijken: Kick Off 2 van Anco Software, geschreven door Dino Dini.
Het principe van voetbalspelletjes was lang niet nieuw. Ook Kick Off 2 had een zogenaamd “top down” view maar het verschil lang hem vooral in de snelheid. De spelers zoefden over het veld, elk team kon apart samengesteld worden uit een lange kern van spelers die effectief andere kwaliteiten bezaten (R. Shaw! W. Quinn! L.A. Martyn!).
Scoren kon op vele verschillende manieren, maar vooral snelle reflexen bezitten was van primair belang. Anders dan de huidige voetbalgames waar spelers uitblinken techniek en vele verschillende moves, lag de focus in Kick Off 2 op het snel manoeuvreren door te rennen, passen, schieten, tackelen en dit alles via een joystick met 1x knop.
Onderlinge competities, friendlies, zelfgemaakte Cups: Kick Off 2 verveelde nooit. Beauties van doelpunten werden meerdere keren op replay gezet (of konden zelf bewaard worden op diskette), de truitjes kon men customizen zodat de beleving realistischer werd: niet zelden werden acties of goals toegedicht aan toenmalige helden als Luc Nilis en Marco van Basten in de zelfontworpen kleuren van Anderlecht, PSV, Inter of AC Milan.
Puristen konden met Kick Off 2 voor de eerste keer een hele reeks nieuwe opties kiezen, zoals het type veld (normal, wet, soggy, plastic), al dan geen wind (light, medium, strong), de After-Touch optie (effect meegeven aan geschoten bal door een beweging mee te geven aan de joystick na het schieten), …
Zoals met vele games, toen en nu, is de beleving het leukst als men speelt met anderen. Ik herinner met urenlange sessies gespreid over vele jaren met mijn broer en beste vriend buurjongen. Zelf zoveel jaren verder, herinner ik me nog onvergetelijke momenten zoals een 10-0 verlies om enkele dagen later zowaar dezelfde tegenstander met 1-9 te verslaan.
Door de jaren heen zijn er nog talloze imitaties geweest en ook recentelijk deed Dino Dini himself nog een gooi naar vroegere roem door een remake uit te brengen op PS4. De gameplay komt op zich in de buurt, maar spelen met een gamepad op een PS4 maakt de beleving toch flink wat minder (ondanks een klinkende 0-6 overwinning tegen mijn FIFA19-gek neefje tijdens ons eerste wedstrijdje).
There’s one to rule them all, was ooit een quote in Lord of the Rings. Zonder twijfel blijft voor mij de Amiga versie van Kick Off 2 hét beste videospelletje ooit.
Deze review is ook hier verschenen op de website Retrokings.nl .
Palonas 